Μετά το δεύτερο τελικό των play-off του ελληνικού πρωταθλήματος και την νιοστή φορά που άλλο ένα διαιτητικό τρίο πήρε από το χέρι τον Παναθηναϊκό στα δύσκολα, ξεκίνησε πάλι να ακούγεται το ίδιο τραγούδι από τις δύο αντίπαλες πλευρές. Ο Ολυμπιακός αγανακτά που του στερούν ξανά τη δυνατότητα να παίξει το παιχνίδι επί ίσοις όροις και τον σπρώχνουν με το έτσι θέλω εκτός τροχιάς πάντα στα πιο κρίσιμα σημεία του αγώνα και ο Παναθηναϊκός καγχάζει λέγοντας ότι όλα αυτά είναι παρηγοριά στον άρρωστο και ότι η ομάδα του είναι απλά ανώτερη και γεννημένη νικήτρια και ξέρει να επικρατεί. Άλλωστε είναι εξάστερος...Τι λέτε ρε παιδιά; Δηλαδή, πέρσι που η Μπαρτσελόνα πήρε την Ευρωλίγκα και ήταν η πρώτη ομάδα της Ευρώπης με δεύτερο τον Ολυμπιακό, στην Ισπανία και στους τελικούς του πρωταθλήματος της έστρωσαν κόκκινο χαλί και απαγόρευσαν σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα να της πάρει το πρωτάθλημα; Όχι βέβαια. Ίσα ίσα, η Κάχα Λαμποράλ την κέρασε τρία ...σφηνάκια και με sweep πήρε τον τίτλο. Αυτό, απλά για να καταρρεύσει το αξίωμα ότι όποιος διακρίνεται στην Ευρώπη, αυτοδικαίως γίνεται και η καλύτερη ομάδα στη χώρα του ή δικαιούται αυτόματα το πρωτάθλημα. Δεν πάει να είναι εξάστερος ο Παναθηναϊκός; Δεν πάει και να είναι εξαπτέρυγος; Το μπάσκετ είναι άθλημα που παίζεται στον πόντο, στο καλάθι, στην τάπα, στο ριμπάουντ, στη βολή και το δευτερόλεπτο. Αν φτάσει ένα παιχνίδι να κρίνεται εκεί, γιατί να μην το κερδίζει η ομάδα που παίζει απέναντι στον ΠΑΟ? Ας είναι και ο Κολοσσός Ρόδου, όχι ο Ολυμπιακός. Αλλά η διατησία στο ελληνικό μπάσκετ είναι καθεστώς με ρίζες βαθιές, το οποίο κατά τη γνώμη μου έχει πλέον αυτονομηθεί και από τον κάθε “Βασιλακόπουλο”, ο οποίος το έθρεψε και το πότισε και το κατεύθυνε. Άρα, ματαίως θα διαμαρτυρηθούν στον παράγοντα και προστάτη του Παναθηναϊκού οι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Έστω και θαύμα να γινόταν και να μεσολαβούσε αυτός για να παιχτεί στα ίσα το πρωτάθλημα, οι “γκρίζοι προστάτες” δε θα συνέρχονταν τόσο εύκολα. Η πραγματικότητα είναι πιο υπερβολική και από τις οπαδικές υπερβολές που ξεστομίζουμε όταν βλέπουμε τα πράγματα θολωμένα και χρωματισμένα “κόκκινα”. Η πραγματικότητα είναι ότι στα παιδάκια που πηγαίνουν να γίνουν διατητές στη σχολή διαιτησίας, τους ξεκαθαρίζουν από την αρχή: “Εδώ όπου δούμε Παναθηναϊκό, σφυρίζουμε υπέρ του. Στις γυναίκες, στους νέους, στους εφήβους, στους άνδρες”. ητΑυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Μου τα έχει μεταφέρει , φίλος, έμπιστος και Παναθηναϊκός και νεόκοπος διαιτητής. Δεν είχε ανάγκη να υπερβάλει. Μετέφερε απλά και κρυστάλλινα την κατάσταση. Και μη μου πει κανείς επιχειρηματολόγος της δεκάρας ότι η κατάσταση είναι αντίστοιχη με το ποδόσφαιρο . Η διαιτησία δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο ομογενοποιημένη και συντονισμένη ως προς την κατεύθυνσή της και τη σύνταξή της με συγκεκριμένη ομάδα. Απόδειξη το περσινό πρωτάθλημα, όπου εν μια νυκτί σχεδόν, ο έλεγχος και η βασική επιρροή πέρασε από το ένα χέρι στο άλλο. Εδώ στο ελληνικό μπάσκετ όσοι παίρνουν τις αποφάσεις πάντως δεν είναι ούτε καν στοιχειωδώς πονηροί, ουτως ώστε να αποφασίσουν μια χρονιά να αφήσουν βρε αδερφέ ένα πρωτάθλημα στον αδικημένο, για να εκτονωθεί η ένταση και για να μην απογοητευτούν και τα βροντήξουν οι παράγοντές του που είναι και οι πιο γενναιόδωροι χρηματοδότες του ελληνικού μπάσκετ πλέον, με τα μπάτζετ τους να στηρίζουν ένα κατά τα άλλα χρεωκοπημένο από τις θέσεις 3 και μετά ελληνικό πρωτάθλημα( και φυσικά μιλώ για τους αδελφούς Αγγελόπουλους). Ούτε καν αυτή η διπλωματική πονηριά εκ μέρους τους.
Εγώ όμως δεν είμαι οργισμένος τόσο με τους διαιτητές που κάνουν τα λάθη και με αυταρχισμό χειραγωγούν τα κρίσιμα ματς. Ούτε και με τον κάθε πράσινο οπαδό που θα κάνει καζούρα. Έίμαι εξοργισμένος με όσους Παναθηναϊκούς, λένε όσα λένε, ενώ έχουν παίξει μπάσκετ! Και όποιος έχει παίξει μπάσκετ, όπως έχω παίξει και εγώ (έστω σε χαμηλότερο επίπεδο, αλλά τα συναισθήματα μέσα στο παρκέ είναι τα ίδια), ξέρει τα εξής:
1) Το μπάσκετ είναι κατεξοχήν άθλημα ψυχολογίας και momentum! Αυτό φαίνεται και από το ότι , αν σου μπει το πρώτο σουτ συνήθως σε “πάνε” και όλα τα άλλα. Τον μπασκεμπολίστα, όταν τον εκνευρίζεις, τον εκτροχιάζεις, τον βγάζεις πλήρως εκτός ρυθμού! Ρωτήστε και εμένα, πόσες φορές όταν με αδικούσαν μέσα στον αγώνα, ανέβαζα πίεση και γινόμουν επικίνδυνος για αντιπάλους και διατητές και πόσες φορές ξέσπαγα πάνω μου για να μη γίνω βίαιος. Όταν ο διαιτητής σε “σφυρίζει” λάθος, νιώθεις αδικία γιατί θεωρείς ότι οφείλει να δει τη φάση σωστά γιατί είναι δίπλα σου. Που να βρες ψυχραιμία μετά να επανέλθεις;
2) Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Όταν για παράδειγμα ένα παιχνίδι είναι στην ισοπαλία, έχεις την επίθεση, χάνεις το καλάθι επειδή δε σου σφυρίζουν φάουλ ή κάτι αντίστοιχο, η αντίπλαη ομάδα βγαίνει στον αιφνιδιασμό και σκοράρει και εσύ χρεώνεσαι και μια τεχνική ποινή, τι αποτέλεσμα έχουμε; Από το +2 πηγαίνεις στο -4 στην καλύτερη των περιπτώσεων και με μια διάθεση από το ζενίθ στο ναδίρ. Σύνολο 6 πόντοι διαφορά από την πραγματική εικόνα του παιχνιδιού και μια ομάδα εκνευρισμένη και αποσυντονισμένη. Πόσες φορές να ανανήψει από αυτό μια ομάδα μπάσκετ;
3) Μια ειδική λεπτομέρεια των κανονισμών που όταν παίζει ο ΠΑΟ εξαφανίζεται από τα βιβλία...Το σκριν γίνεται με τον παίχτη που το δίνει να είναι ακίνητος. Χωρίς να κουνιέται ή να πετάει τους γλουτούς του σαν αυτοκίνητο που μπαίνει “με ανάποδο τιμόνι” στη στροφή.
4) Το πρωτάθλημα στο ελληνικό μπάσκετ κρίνεται από ένα ή δύο παιχνίδια, ανεξάρτητα από το τι θα κάνεις όλη τη χρονιά, κύριοι. Εκεί, στα δευτερόλεπτα, στο φάουλ που θα δοθεί ή όχι , στο καλάθι που θα μετρήσει ή όχι, εκεί! Κάποτε ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός Final Four Ευρώπης επειδή Ο Ζάρκο Πάσπαλι πάτησε τη γραμμή. Αυτό είναι το μπάσκετ! Η φάση κρίνει πρωτάθλημα, προκρίσεις τίτλους, εδώ και τώρα. Πως συγκρίνεται αυτό με το ποδόσφαιρο; Θα κέρδιζε ο ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη φέτος και θα μείωνε στους 4 βαθμούς ( ενώ βέβαια μέχρι τότε θα έπρεπε να είναι όχι 7 αλλά πολύ περισσότερους βαθμούς πίσω) και ίσως να έχανε και ο Ολυμπιακός άλλους 4 μετα και ο ΠΑΟ, αυτή η στιβαρή ομάδα που όποιος ήθελε φέτος στο ελληνικό πρωτάθλημα την κέρδιζε θα έκανε ντεναράζ με νίκες. Που τα πουλάτε αυτά; Ενώ στο μπάσκετ, όταν για παράδειγμα κύριε Πηλοΐδη, στην τελευταία επίθεση δε σφυρίζεις φάουλ που παραδέχεσαι ότι έγινε αλλά το βαφτίζεις non call ( και η λίστα με τα σφυρίγματα όταν τα παιχνίδια των τελικών ήταν πάντοτε σε κομβικά σημεία είναι μακρά, όπως και η παράδοση με τα σημεία των αγώνων που ο ΠΑΟ δεν μπορεί να σκοράρει με τίποτα και ως δια μαγείας συντηρείατι με την τεχνητή αναπνοή των φάουλ και των βολών), ακριβώς εκίνη τη στιγμή παίρνεις το πρωτάθλημα από τη μία ομάδα και το χαρίζεις με τη βία στην άλλη.
Επομένως, αρκετά με όσους έχουν χτυπήσει στο παρκέ ή στο τσιμέντο την πορτοκαλί μπάλα και μας κοροιδεύουν χωρίς να κοκκινίζουν. Αρκετά με όσους συμψηφίζουν τα διαιτητικά λάθη σε ποδοσφαιρο με αυτά στο μπάσκετ. Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου παίζεται μια σεζόν, το πρωτάθλημα μπάσκετ παίζεται σε δύο, άντε τρεις αγώνες φίλοι μου. Το ξέρετε πολύ καλά, αυτό είναι το χειρότερο. Εμείς, οι μπασκετικοί Ολυμπιακοί, γιατι εγώ την ομάδα αυτή δεν την εγκαταλείπω, πλέον ευελπιστούμε μόνο σε ένα θαύμα. Να βαρεθούν κάποιοι να κάνουν το άσπρο μάυρο και το κοκκινο πράσινο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου